«صلی الله علیک یا امیرالمؤمنین- علیه السلام-» آسمان شهر باید صاعقه خون بر زمینیان بباراند. و کوههای درهم و سخت از خون فرو بریزند. بیدهای مجنون سرهای خمیده را به زمین بیاسایند. گلهای پَرپَر و شمعهای سوزان گرد خانه حیدر به طواف برخیزند. کودکان با چشمان اشکبار و قلبهای درهم تپیده نالان،سرهای یتیمی را به آستانه در می کوبند. کاسه های شیر لبریز و چشمان منتظر،در دل و دعایشان خدایا حیدر«پدر ما»؛ ای کاش هیچ کس به یتیمان نگوید شیر خدا چشمانش را فرو بست. ای کاش صدای ناله حسنین و پسران ام البنین به بیرون برنخیزد. یتیمان کوفه دیگر طاقت ندارند. صدای ناله ها به آسمان برنخیزد. دختر علی طاقت ندارد. گاه مولا سرش را میان چاه فرو می برد. و گاه غریبانه میان نخلستان های کوفه می گریست. که نکند زینبش اشک چشمان و سوز ناله دل غریبش را بشنود. مولایم راز دلش،سلام های بی جواب! چادر خاکی صورت نیلی و غریبی کودکانش را؛ با چاه همنوا می شد. ای خدا دخت علی چه می بیند؟ آن روز دستهای بسته و امروز فرق شکسته

< style="DISPLAY: none" name=asynch width=0 height=0>

نوشته شده در دوشنبه 86/7/9ساعت 1:8 صبح توسط فاخته نظرات ( ) |